ÇHD’NİN 40. YILINA SAYGIYLA[1]

“Her ilerleme bir cesaret işidir ve ancak cesaret sayesinde kesin olarak ilerlenir.” [2] Sevgili Avukatlarımız,  “ Hep bir ağızd...

“Her ilerleme bir cesaret işidir

ve ancak cesaret sayesinde

kesin olarak ilerlenir.”[2]

Sevgili Avukatlarımız,

 “Hep bir ağızdan türkü söyleyip/hep beraber sulardan çekmek ağı,/ demiri oya gibi işleyip hep beraber,/ hep beraber sürebilmek toprağı,/ ballı incirleri hep beraber yiyebilmek,/ yarin yanağından gayrı her şeyde/ her yerde/ hep beraber!...” diyebilmek için yola çıkan kuşaklar olarak, birlikte geçtik kan ve ateş çemberlerinden. Yaşı 12 Mart’ın Ziverbey’ine, Davutpaşa’sına yetmeyenlerimiz, 12 Eylül’ün Gayrettepe’sinde,  Ulucanlar’ında, Mamak’ında, Diyarbakır 5 no.’lusunda “merhaba” dedi yetişkinliğe. “İçeride” olmayanlarımız, karakolların, emniyet müdürlüklerinin, cezaevlerinin önünde umarsızlığına ilenerek tanıdı “Yüce Türk adaleti”ni.  İkinci kuşağına erişen kirli savaşın “olağanüstü hal”lerinde, insan pisliği yedirilen, evleri, sürüleri, ormanları yakılan, kurşun yağmuruna tutulan, yurtlarından sürülen Kürt köylülerin tanıklığında bu tanışıklık pekişecekti…

“Hayata Dönüş” operasyonunda genzimizi yanık ten kokusu hurdahaş ederken, aklımız artık tamamen ermişti…

Çoğunuzun avukatlığa, gözaltında kaybedilmiş, işkencede bedeni ve ruhu paramparça edilmiş, faili meçhule kurban gitmiş, anadilinden başkasıyla konuşamayan görüşmecisiyle söyleşmesi yasaklı yakınının, babasının, ağabeyinin, ablasının acısıyla, öfkesiyle yöneldiğini biliyoruz. Sizler mesleğinizi Hukuk Fakültelerinin amfilerinde değil, Galatasaray Lisesi önünde, emniyette, cezaevi kapılarında, Diyarbakır sokaklarında, meydanlarda öğrendiniz.

Bu yüzden de her biriniz muhteşem avukatlarsınız… Bir sınıfın egemenliğini pekiştirmek üzere araçsallaştırılmış bir “hukuk”un değil, ezilenlerin ilk ve belki de en insanca özlemi olan “adalet”in peşindeki muhteşem avukatlar…

Bu nedenledir ki “olağanüstü hâl” hukuk(suzluğ)undan, iktidar-emniyet-yargı kaynaşmasıyla şekillenen cemaat keyfîliğine yol aldığımız şu (bir kez daha, zor) günlerde, işinizi bir kez daha, layıkıyla yapacağınıza güvenimiz tam. Hiçbir muhalif duruşlu yurttaş, kapısının hangi sabaha karşı çalınacağını, hangi darbe teşebbüsü ya da terör töhmetiyle suçlanacağını, hangi uydurma delillere dayanılarak gözaltına alınacağını, ne kadar süre içeride tutulacağını bilmezken, sizlerin özverili ve gözüpek varlığını duyumsamak, bilin ki bugün de içini ısıtıyor insanın.

Bu badireli günleri de omuz omuza aşacağımızı biliyoruz. Nice kan ve ateş çemberinden birlikte geçtiğimiz gibi…

Ve “hep bir ağızdan türkü söyleyip, toprağı hep beraber sürdüğümüz, ballı incirleri hep beraber yiyeceğimiz” o eşitlik, kardeşlik, özgürlük ve adalet günlerine eriştiğimizde, cezaevleri ve işkencehanelerle birlikte Hukuk Fakültelerini de birer müzeye dönüştüreceğiz.

Cübbelerinizi bir daha çıkartmamak üzere o müzenin vitrinlerinin ardına yerleştirirken, belki son kez tozlu adliye koridorları, cezaevi görüş odaları, mezartaşı soğukluğunda gözaltı merkezleri, mahkeme salonlarındaki müşterek anılarımızı yad edeceğiz, sızılı bir gülümseyişle… Birbirimizin gözlerine bakıp, “Bir daha asla!” diye söz vereceğiz, çocuklarımıza…

Siz o “Bir daha asla!”nın avukatlarısınız… Bu ülkeyi, bu dünyayı birlikte değiştireceğimize, bunun içindir ki güvenimiz tam…

Olağan Genel Kurulunuzun ve 40. yılınızın hepimizi o “Bir daha asla!”ya bir adım daha yaklaştırması dileğiyle, yüreğimizin olanca sıcaklığıyla selamlıyoruz sizleri…

Sadık müvekkillerinizden, Sibel Özbudun – Temel Demirer

N O T L A R

[1] ÇHD Olağan Genel Kurulu’nun İstanbul’daki 40. yılı kutlaması için yapılan konuşma… Kaldıraç, No:120, Nisan 2011…

[2] W. Goethe, Goethe Der ki, çev: Gürsel Aytaç, Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları: 534, 2’inci baskı, 1986, s.269.