Onlar Bizimle! Yüreğimizde, Bilincimizde, Israrımızda…

Ve kaybettiğiniz canlarımızı en iyi Goethe’nin “Ölümsüzlük herkesin harcıdır” sözleri betimlerken; ifşa ediyorum: Onlar şimdi burada,...

Ve kaybettiğiniz canlarımızı en iyi Goethe’nin “Ölümsüzlük herkesin harcıdır” sözleri betimlerken; ifşa ediyorum: Onlar şimdi burada, sadece elimizde birer kare değil; Onlar burada bizimle, yüreğimizde, bilincimizde, ısrarımızda… TEMEL DEMİRER “cellat uyandı yatağında bir gece ‘tanrım’ dedi ‘bu ne zor bilmece: öldükçe çoğalıyor adamlar ben tükenmekteyim öldürdükçe...” [1] Ortalığı kaygı ile korkunun sardığı belirsizlik, güvensizlik, tedirginlik coğrafyasında yaş(atıl)ıyoruz… Yalan, tehdit, manipülasyon dört yanımızdan haykırıyor: “Unutun, hatırlamayın, susun…” Hayır unutmayacağız; çünkü yaşamak/yaşatmak hatırlamaktır; zamana karşı direniştir! Unutturmak isteyenlere ve unutanlara inat; aldığınız canlarımızı unutmayacağız… * * * * * ‘1984’ başlıklı yapıtında George Orwell, “gücünün her şeye yeteceği sanısına varan” bir hükümetin yönettiği toplumda en temel değerlerin nasıl yozlaşabileceğini, özgürlüklerin nasıl yok olabileceğini anımsatırken; korkunun egemenliğiyle “Düşünce Polisi”nin “belleksiz ve muhalefetsiz” bir sıradanlığını nasıl yarattığına dikkat çekerken; aynı konuda Platon da, “İyi insanların toplumdaki olaylara karşı kayıtsızlığının cezası, kötü insanlar tarafından yönetilmektir,” der… Orwell’den Platon’a anlatılan bizim hikâyemiz sanki; yani korku, kayıtsızlık labirentlerindeki gündelik yaşamların sıradanlığıyla kabuğuna çekilmiş; boşvermiş; aldırmayan; toplumsal belleği sıfırlanmış bir aymazlığın açmazı, alışkanlığı… Hayır! Alışkanlığınıza; alıştırdıklarınıza inat; HÂLÂ ALIŞMAK TEPKİSİZLİKTİR; “Kayıp” söylencenize alışmadık; peşinizi bırakmadık! * * * * * Bunun için 217. haftadır buradayız! 4 haftanın 1 ay, 1 yılın 52 hafta, 217 haftanın da 4 yıl, 2 ay, 1 hafta olduğunu unutmadan acılarımızın ve hayatın bilgisiyle buradayız… Gerçeklerin “kalabalığın duyarsız gürültüsü eşliğinde yüksek devlet çıkarına” (yoksa Ergenekon mu deseydik?) kurban edildiği sıradanlaşmış, alışmış bir bilgi(sizlik)in orta yerinde; Elias Canetti’nin, “Yatıştıran bilgi öldürücüdür” uyarısını kulaklarımızda çınladığı için buradayız… Bizi yatıştırmayan, hayatı savunan bilgimizle buradayız; “kayıp” dediklerinizin faillerinin ortaya çıkarılması için buradayız… Elimizde suretleriyle biz buraya, 217. haftada da bildiklerimizi sizinle, herkesle paylaşmaya geldik. * * * * * Demek istediğimiz sadece şu: Evladının, eşinin, yoldaşının, kardeşinin, hasılı bir parçanın kaybedilmesi ne demektir? Siz bunun  ne demek olduğunu bilir misiniz? Bunu biz; Arjantin’deki “Mayıs Ana”larından Galatasaray’daki “Cumartesi Ana”larına gayet iyi biliriz… Bildiğimiz için de; kimse, hatta, kayıplarımızın failleri de bu acıyı yaşamasın diye buradayız… Kendimiz ve herkes için; yani insanlık onuru için; yani vicdanın isyanı için buradayız… Toplumsal belleğin kurumsallaşması; hesap sorması; geleneğin, kültürün, siyasetin tüm oluşturucu unsurlarıyla birlikte kuşaktan kuşağa aktarılıp biriktirilerek unutulmaması için buradayız… Unutmadık, unutmayacağız da; tıpkı, “Olayların umutsuzluğunu fark edip yine de onları değiştirme kararlılığında olmak gerekir!”[2] vurgusuyla Jorge Semprun’un dediği gibi… * * * * * Evet kaybettikleriniz gözümüzün nurudur… Ve kaybettiğiniz canlarımızı en iyi Goethe’nin “Ölümsüzlük herkesin harcıdır” sözleri betimlerken; ifşa ediyorum: Onlar şimdi burada, sadece elimizde birer kare değil; Onlar burada bizimle, yüreğimizde,  bilincimizde, ısrarımızda… İşte 217. haftada da tam bunun için buradayız…